شنبه 89 آذر 27 , ساعت 8:58 صبح
چوشب به راه تو ماندم که ماه من باشی
چراغ خلوت این عاشق کهن باشی
به سان سبزه پریشان ِسرگذشتِ شبم
نیامدی تو که مهتابِ این چمن باشی
تو یار خواجه نگشتی به صد هنر ،هیهات
که بر مرادِ دل بی قرار من باشی
تو را به آینه داران چه التفات بُوَد
چنین که شیفته حسنٍ خویشتن باشی
دلم زنازکی خود شکست در غم عشق
وگرنه از تو نیاید ،که دلشکن باشی
وصال آن لب شیرین ، به خسروان دادند
تو را نصیب همین بس ، که کوهکن باشی
زچاه غصه رهایت نباشدت،هر چند
به حسن یوسف وتدبیرتهمتن باشی
خموش سایه که فریاد بلبل از خامی ست
چو شمع سوخته آن به ، که بی سخن باشی
نوشته شده توسط علی | نظرات دیگران [ نظر]
|
علی درک تنهایی و دلتنگی ام یک دنیا صبر میخواست و مهر و تو چه با سخاوت هر دو را در برداشتی. ای معنی سبز تمام کلام ناگفته ام، تو را تا آن هنگام که نفسی در کنج سینه باشد با همه وجود و با دستان خالیم به خاطر خواهم داشت ... |